Γέμισα ένα βαρύ τσουβάλι
λέξεις
ποίημα να (σου) γράψω
τίποτα δε θυμήθηκα
από το ανύπαρκτο
πριν
μαζί σου
που μού ‘μαθες να μη το μετρώ
στη λήθη του
να σβήνει απάνω
κομμένα τα φτερά (μου) χτυπάνε
και -απρόσμενα- πετώ !
τίποτα δε γύρεψα
και δε ζητώ
μα το όλο της ψυχής (σου)
είδα,
μου τό ‘δωσες…
κι αν όλα αυτά τα πολύτιμά σου
έχω
τι μου μένει
άλλο
απ’ το να εξ-αφανιστώ
πνεύμα θεϊκό να γίνω
τέλειο ον
σαν αυτόν
που παιδί μικρό ονειρεύτηκα
να είμαι
πάνω, γύρω, εδώ, παντού
να είμαι
. . .
είμαι
και θα είμαι
μόνο για το χαμόγελο (σου)
. . .
Και θα κρατήσω φυλακισμένες
τις λέξεις
εκείνες
τις βαριές
Σε ασκούς δέκα θα τις κλείσω
σε ωκεανούς με πέτρες θα τις
ρίξω
κι αν ποτέ
μ’ ακούσεις να τις πω
δεν θα ‘μαι εγώ που θα τις ορίζω.
Στους δρόμους και στα ταξίδια (σου) φωνή
αχχχ
να είμαι…
